INSPIRATIE
Artikelen, blogs, podcasts, overpeinzingen, ideeën en meer over de toepassingen van mindfulness in de sport.
JASON DORLAND
Als coaches hun sporters zover krijgen dat ze hun eigenwaarde koppelen aan winnen, maakt dat de overgang uit de olympische sport des te moeilijker. In plaats daarvan moet de kijk verschuiven naar het coachen van de hele persoon.
In bijna alle gevallen leren jonge sporters dat winnen, niet verliezen de voorkeur heeft in competitie. Ze leren het van hun coaches, van hun leraren, van hun ouders, van teamgenoten en hun leeftijdsgenoten. Tijdens hun seizoen duurt het niet lang voordat ze ontdekken dat als ze winnen, iedereen de neiging heeft om gelukkiger te zijn. Het is begrijpelijk dat winnen leuk is en dat we over het algemeen onze successen vieren. Het probleem is dat ze uiteindelijk ook leren dat verliezen minder leuk is - in sommige gevallen zelfs 'verkeerd'. En daar begint de schade vaak.
Ik kan me nog herinneren dat ik mijn eerste hockeywedstrijd won toen ik tien jaar oud was. Man, dat was leuk! Onze coach was door het dolle heen. Onze ouders waren dolgelukkig - een van de vaders kocht zelfs donuts voor het hele team. Als jonge hockeyers waren we natuurlijk ook behoorlijk enthousiast. Ik bedoel, wat was er niet leuk aan? We hadden gratis donuts! En onze hoofdcoach was in een goede bui.
Hoezeer ik me ook dat glorieuze moment herinner waarop ik mijn gezicht vulde met een met chocolade geglazuurde donut, ik herinner me ook de eerste keer dat we verloren. Over klimaatverandering gesproken! Het was alsof Old Man Winter zelf de kleedkamer binnenkwam. De coaches waren niet meer blij. Onze ouders ook niet. Er waren geen gratis donuts en we vroegen ons af: "Wat – allemaal omdat we een hockeywedstrijd verloren?"
Coach als emotionele constante voor het team
Een van mijn grootste uitdagingen als coach was om emotioneel gelijk te blijven in mijn reactie op de teams waarmee ik heb gewerkt, of ze nu wonnen of verloren. Eerlijk gezegd is het moeilijker dan je denkt. De reden is dat het indruist tegen elke sociale aanwijzing die we als jonge kinderen leren.
Als ik thuiskom van een dag vergaderen waarvoor ik onze hond Katie alleen heb moeten laten, is het welkom dat ik krijg warm en genereus. Ze kwispelt met haar staart. Ze likt mijn gezicht. Ze drukt haar oprechte vreugde uit in de wetenschap dat ik thuis ben gekomen en dat we herenigd zijn.
Dit is de reden waarom honden vaak het go-to voorbeeld zijn van de term 'onvoorwaardelijke liefde'. Ondanks dat ik een aantal uren weg ben geweest en haar alleen heb gelaten om voor zichzelf te zorgen, heeft ze niet de minste moeite om me te negeren of me op zo'n manier te verwelkomen dat ze haar afkeuring van mijn gedrag zou kunnen tonen. En dat is precies wat we als coaches doen als we onze atleten anders ontvangen op basis van of ze wel of niet hebben gewonnen of verloren.
Je denkt misschien dat boos zijn over het verlies van je team, hoe normaal dat ook is in onze samenleving, onschadelijk is en in
feite zelfs een beetje extra angel kan geven om hen te motiveren om de volgende keer beter te presteren - maar denk nog eens goed na. Ik zou zeggen dat de boodschap die je met die strategie overbrengt, is: "Ik vind je leuk als je wint, maar ik hou niet van je als je verliest." Het schadelijke effect van die boodschap op de lange termijn kan verwoestend zijn.
Deze vrijdag verzamelen atleten van over de hele wereld zich in Rio de Janeiro, Brazilië voor de Olympische Zomerspelen 2016. Ze zullen ons verblinden met hun atletisch vermogen, indruk op ons maken met hun fitheid en ons inspireren met hun grit terwijl ze ernaar streven om tot Olympische kampioenen te worden gekroond.
Na die Spelen zullen veel van de sporters stoppen met hun sport. En, zoals zo vaak het geval is, zullen een aantal van hen zich door die overgang worstelen terwijl ze proberen een nieuw leven te creëren buiten het leven dat velen van hen sinds hun kindertijd hebben gekend.
Ik geloof dat een van de redenen dat de overgang zo moeilijk is voor sporters, is vanwege de berichten die voor hen begonnen toen ze jonger waren. Ze leerden, zoals ik al eerder zei, dat hun coaches hen meer leuk vonden als ze wonnen en minder als ze verloren.
Natuurlijk kwam op die jonge leeftijd hun overlevingsmechanisme in werking en probeerden ze hun coaches tevreden te houden. Bovendien, door te doen wat wij mensen zo goed doen – betekenis geven aan alles – begonnen ze een overtuiging te vestigen die hen definieerde: "Ik ben goed als ik win en niet zozeer als ik verlies."
Vaak worden ze bang voor hun coaches. Meer in het bijzonder worden ze bang voor de reactie van hun coaches op de resultaten van hun prestaties.
Door die belangrijke volwassen figuren in hun leven gelukkig te houden, ontwikkelen ze hun eigenwaarde door sport en nog belangrijker door te winnen. Naarmate de competitieve seizoenen vorderen, is hun identiteit gevormd door hun deelname aan sport. En voor veel sporters is het de eerste en belangrijkste identiteit die ze vormen.
Naarmate ze ouder worden en meer succes ervaren, aangevuld met verdere berichten dat ze meer waard zijn als ze winnen en minder als ze verliezen, wordt sport het voertuig waarmee ze niet alleen hun identiteit vergaren, maar ook hun eigenwaarde.
Wanneer dat voertuig wordt weggenomen - wanneer ze zich terugtrekken uit de sport - is het niet verrassend dat veel van die atleten niets overhouden om zich mee te identificeren en daardoor niets om hun eigenwaarde te bereiken.
Steevast krijgen deze personen een bekend label - Type A-persoonlijkheid.
Het interessante aan dit label dat zovelen in onze samenleving als badge dragen, is dat het niet echt een compliment is. De essentie van de betekenis ervan is dat men ernaar streeft om waarde buiten zichzelf te bereiken door verheven doelen te stellen die ze onophoudelijk najagen.
Het eindspel is om waardig te lijken in de ogen van de mensen om hen heen als ze eenmaal succes hebben geboekt. Het probleem is dat het nooit genoeg is. Zodra de doelen zijn bereikt, stellen ze anderen in de hoop dat "ik deze keer goed genoeg zal zijn." Helaas houdt het goede nooit stand en zijn ze weer verloren in het streven naar dat ongrijpbare moment van vreugde wanneer ze hun eigenwaarde erkennen.
Dit patroon is geboren uit de vroege berichten die wij coaches geven en zou ons een moment van reflectie moeten geven - bereid ik mijn sporter(s) voor op een toekomstig leven van het najagen van hun eigenwaarde?
Wanneer jonge sporters leren dat verliezen de belangrijke volwassen figuren in hun leven verstoort, worden ze natuurlijk bang voor datzelfde resultaat. Zoals we allemaal weten, hoe banger we zijn om te verliezen, hoe moeilijker het wordt om te winnen.
Coachen van de hele persoon
Hierin ligt dus de kans voor coaches en voor ouders. Door deze eenvoudige suggesties te volgen, verbetert je niet alleen de prestaties van jouw sporters , maar zorgt je ook voor een gezondere mindset en emotioneel welzijn terwijl ze betrokken zijn bij sport.
- Focus op de prestaties van je sporters, niet alleen op hun resultaten.
- Ontvang je sporters met hetzelfde niveau van interesse, respect en liefde, ongeacht of ze winnen of verliezen.
- Als je je sporters vraagt hoe het ging na een wedstrijd en ze antwoorden: "Belabberd - we hebben verloren!" Vraag hen: "Ja, maar hoe heb je gesopeeld?" Haal de focus van de uitkomst af door je gesprekken.
- Als je atleten boos zijn als ze verliezen, ga dan een gesprek aan dat probeert te begrijpen waarom. Probeer de oude berichten uit te pakken die tot die reactie hebben geleid en kijk of je de dialoog niet kunt omleiden om manieren te verkennen om beter te worden voor het volgende spel.
- "Ik vind het heerlijk om je te zien spelen!" Deze vijf woorden deden het afgelopen jaar de ronde op coachingswebsites. Ik stel niet voor dat je ze tot vervelens toe tegen je atleten zegt. Wat ik echter suggereer, is dat je hun betekenis omarmt als je coacht. Wees enthousiast over het coachen van je atleten om wie ze zijn, niet om wat ze doen.
Deze eenvoudige richtlijnen bieden een basis waarmee coaches en zelfs ouders het denken van onze jonge atleten kunnen veranderen, waardoor een gezondere omgeving voor hen wordt gecreëerd om zich te ontwikkelen en te bloeien. De bonus is: wanneer individuen die zichzelf al waarderen, competitie spelen, vertrouwen ze niet langer op de resultaten van hun prestaties om eigenwaarde te hebben. Zonder die extra stress wordt hun potentieel natuurlijk enorm verbeterd , omdat ze op een hoger niveau presteren en mogelijk zelfs vaker winnen.
SDT & MINDFULNESS
door Casper van der Spek
SDT, MINDFULNESS EN SPORT
SDT is een robuuste theorie en hoeksteen in de sportpsychologie die praktische implicaties geeft voor het creëren van een veilige en comfortabele omgeving voor de sporter, waar de coach veel invloed op heeft. Wanneer men de waarden van de SDT in het achterhoofd neemt zal dit leiden tot een optimaal functioneren van zowel de sporter als de coach. Mindfulness kan hier op verschillende wijzen aan bijdragen.
WAT IS SDT?
Zelfdeterminatie theorie (Self-Determination Theory, SDT) legt uit dat mensen bepaalde psychologische basisbehoeften hebben. Dit gaat om de behoefte aan competentie (ons eigen gedrag als effectief kunnen beschouwen), verbondenheid (ons geaccepteerd en verbonden voelen met anderen) en autonomie (het gevoel dat we onze keuzes vrij kunnen maken in overeenstemming met onze eigen waarden) (zelfbeschikking).
Mensen (sporters) zullen in principe activiteiten kiezen die in overeenstemming zijn met deze waarden. Als dit inderdaad het geval is zal men intrinsiek gemotiveerd raken, en zal de activiteit op zichzelf tot plezier leiden.
Wanneer een activiteit echter niet in de basisbehoeften voorziet, zal de activiteit niet gedaan worden vanwege intrinsieke motieven, maar om andere redenen. De motivatie verschuift dan richting extrinsieke motieven, zoals de waardering van de ouders of van leeftijdsgenoten. Dit tast de intrinsieke motivatie van de sporter en zijn psychologisch welzijn aan (Hollembeak & Amarose, 2005; Drosman, 2015).
WAT DOET SDT VOOR DE SPORTER EN DE COACH?
Het gedrag van de coach heeft een groot effect op de mate waarin wordt voorzien in de basis SDT behoeften van de sporter. Zo blijkt uit onderzoek dat een directieve coaching stijl, strenge instructies en negatieve feedback de zelfdeterminatie schaden, en dat daarentegen een democratische coaching stijl, positieve feedback en minimaal straffend gedrag gevoelens van competentie, autonomie en verbondenheid verbeteren (Hollembeak & Amarose, 2005).
- De basisbehoefte van de SDT worden beïnvloedt door de manier van coaching. Wanneer dit optimaal gebeurt, zal de sporter het meest intrinsiek gemotiveerd zijn.
Wanneer de sporter door coaching voorzien is in zijn zelfbeschikking, zal hij intrinsiek gemotiveerd zijn. Dit betekent dat een sporter hard werkt, ook zonder extrinsieke beloningen en aanmoedigingen. Er zal tevens minder prestatiestress optreden en meer leervaardigheid dan sporters die meer extrinsiek gemotiveerd zijn (Drosman, 2015; Vallerand, 1997; Vallerand & Losier, 1999; Weiss & Ferrer Caja, 2002). Daarnaast blijkt dat individuen hoog in zelfdeterminatie meer handelen in overeenstemming met hun impliciete motieven en zelfgekozen behoefte aan prestatie.
FLOW
Intrinsiek gemotiveerde sporters hebben een hogere kans om flow te ervaren dan sporters met meer extern gereguleerde vormen van motivatie. Naarmate men in hogere mate beschikt over zelfbeschikking wordt het ontstaan van flow gestimuleerd (Drosman, 2015).
HOE BEÏNVLOEDT MINDFULNESS DE BASISBEHOEFTEN VAN DE SDT?
Mindfulness helpt voorzien in gevoelens van autonomie, verbondenheid en competentie. Dit geldt zowel voor de coach als voor de sporter. Mindfulness blijkt zelfs de relatie tussen deze drie behoeften en intrinsieke motivatie te modereren (Drosman, 2015).
Autonomie:
- Het cultiveren van een open bewustzijn kan waardevol zijn in het maken van keuzes die consistent zijn met de innerlijke waarden, interesses en behoefte van de sporter. Dit in tegenstelling tot automatische en gecontroleerde processen waar keuzes uit voor kunnen komen die hier minder in overeenstemming mee zijn. Mindfulness dient dan als regulerende kracht in het maken van keuzes die in overeenstemming zijn met de basisbehoefte van de SDT, waardoor gevoelens van autonomie worden verhoogd (Brown & Ryan).
Coaches die mindfulness beoefenen zullen leren om zich ontvankelijk en open op te stellen richting zichzelf en de sporters, waardoor ze inzicht krijgen (bewustwording) in hun eigen verlangens en deze kunnen laten gaan. Dit geeft ruimte aan de behoefte van de sporters, waardoor zij meer autonomie zullen ervaren.
Verbondenheid:
- Zowel voor coaches als sporters: Mindfulness leert hen, hun emotionele blauwdruk en gedrag te begrijpen en triggers voor bepaalde gedragingen in te zien. Wanneer men in hogere mate bewust is van- en de eigen emoties begrijpt is het ook mogelijk om die van anderen met een open, vriendelijk en begripvol perspectief te benaderen. In de sport context houdt dit ook in dat de coach feedback positiever zal verwoorden, wat ook leidt tot een groter gevoel van verbondenheid (Hollembeak & Amarose, 2005).
Hierdoor ontstaat er een dieper emotioneel begrip tussen de teamgenoten en de coach, wat leidt tot een hechtere band tussen de sporters (Brown & Ryan, ; RyBack, 2006). Door het trainen van mindfulness wordt de zelfdeterminatie gestimuleerd, wat zelfs terug te zien is in de hersenen (RyBack, 2006). Onderzoek toont consistent aan dat mindfulness zorgt voor een hogere mate van emotionele intelligentie (Schutte & Malouff, 2011). Er bestaat zelfs een Mindfulness Based Emotional Intelligence training (MBEIT) (Ciarrochi &Blackledge, 2006).
Competentie:
- Een mindful coach kijkt niet (alleen) naar de resultaten en scores van een sporter, maar naar zijn groei ten opzichte van zichzelf, en de sport als proces. Een mindful coach zal hier ondersteunend in zijn en positieve feedback over uitspreken. Dit verhoogt gevoelens van competentie voor de sporter.
- Een mindful sporter richt zich op zijn taak (taak-oriëntatie), concentreert zich op de uitvoering en is in staat om andere afleidingen te accepteren voor wat ze zijn en ze verder te laten gaan. Een mindful sporter zal niet teveel bezig zijn met resultaten en uitkomsten (doel-oriëntatie). Door de focus op de taak en het eerlijk meten van vordering ten opzichte van zichzelf zullen er gevoelens van competentie optreden (Ntmoumanis, 2001).
DE RELATIE TUSSEN SDT, MINDFULNESS EN ZELFVERTROUWEN
Samenvatting essay Brown & Ryan, 2003
Het perspectief op zelfvertrouwen vanuit de SDT komt sterk overeen met het idee over zelfvertrouwen (en ego) vanuit mindfulness en andere soorten meditatie. Wanneer men zich vaak zorgen maakt over zijn ‘waarde’ komt dit volgens de SDT voort uit conflict of tekortkoming aan de basisbehoeften. Met name wanneer het zelf wordt geëvalueerd door anderen, worden mensen gemotiveerd door meer extern gereguleerde vormen (zoals introjectie, waarbij het gedrag niet volledig als eigen wordt geaccepteerd) en wensen ze goedkeuring van anderen, maar ook zichzelf. Dit kan ervoor zorgen dat men doelen najaagt die niet echt overeenkomen met de persoonlijke motieven van een persoon, en leeft op een on-authentieke wijze.
- Gedragsregulatie vanuit mindfulness komt meer vanuit de persoon zelf in plaats van contigent zelfwaardering.
Vervolgens worden er twee soorten zelfvertrouwen onderscheiden:
- Contigent zelfvertrouwen: Mensen die zichzelf herhaaldelijk afvragen wat ze waard zijn. Ze zien hun eigen waarde als afhangend van het bereiken van bepaalde standaarden, bepaalde looks of manieren van overkomen. Ze willen waardig overkomen ten overstaan van zichzelf en anderen. Of dergelijke individuen nu met positieve of negatieve conclusies komen maakt eigenlijk niet uit, het feit dat het zelfvertrouwen onderhevig is aan twijfel suggereert een psychologische kwetsbaarheid. Een dergelijk soort zelfvertrouwen kan dus ontstaan als men zich niet eerlijk kan openstellen tegenover anderen, zich niet verbonden voelt of het gevoel heeft dat hij/ zij niet zijn eigen keuzes kan maken (autonomie) of competent is. Dan kan die persoon waarden van anderen najagen om toch dat schijngevoel van erkenning te krijgen.
- Non-contigent zelfvertrouwen: Bij deze mensen is het zelfvertrouwen eigenlijk helemaal geen issue, omdat ze zichzelf ervaren op een fundamenteel niveau van waardigheid en liefde. Succes en falen tast dit zelfvertrouwen niet aan, hoewel ze prima hun actie en moeite kunnen evalueren. Coaches gebruiken vaak vergelijkingen met anderen en contigente waardering in hun evaluatie, hoewel dit wel kan motiveren, heeft dit ook zo zijn kosten op de sporter.
De zelfdeterminatietheorie ziet zelfvertrouwen in tegenstelling tot autonomie, verbondenheid en competentie niet als een psychologische behoefte. Zodra men bezig is met zelfvertrouwen, is dit eerder een teken van gebrek aan de hoofdbehoefte dan volledigheid ervan. Wanneer de behoeften echter wel vervuld zijn, zal iemand ongetwijfeld een hoog zelfvertrouwen hebben, maar dit is dan eerder een bijproduct dan een doel op zich. Wanneer men zelfvertrouwen als doel heeft kan er dus een onoprecht najagen van waarden uit voorkomen.
- Niet alle motieven die mensen hebben hoeven dus als gelijk in waarde te worden gezien, in tegenstelling tot wat nu wordt gedacht en intuïtief wel nobel overkomt. Mensen zullen zichzelf in de meest rare bochten wringen om waardering te krijgen als de SDT basisbehoeften niet vervuld zijn.
Vanuit de SDT wordt zelfvertrouwen als ‘riskant’ beschouwd. Wanneer men een hoog contigent zelfvertrouwen heeft zal men zich vastbijten in activiteiten die op z’n hoogst tijdelijk bevestiging schenken in zelfwaarde. Mensen met een laag zelfvertrouwen door gebrek aan competentie, autonomie of verbondenheid komen liefde, authenticiteit of effectiviteit tekort, waardoor ze zich onwaardig voelen. Dus of het zelfvertrouwen nu hoog is of niet, het is tijdelijk en instabiel.
- Dit lijdt tot de zelfvertrouwen paradox: Als je het nodig hebt, heb je het niet. En als je het hebt, heb je het niet nodig.
Vanuit het Boeddhisme wordt zowel hoog als laag zelfvertrouwen als problematisch gezien. Net zoals bij de SDT functioneert eenieder volledig wanneer er authentiek wordt gehandeld, zowel in overeenstemming met de eigen waarde als met respect voor wat er in hem/ haar omgaat.
- Een autonome zelfregulatie zorgt ervoor dat men meer in overeenstemming handelt met de eigen waarden. Wanneer men zich open stelt voor het moment, en bewust is van wat er speelt zonder er tegen te vechten leidt dit tot de vaardigheid om congruent te handelen met respect ten opzichte van de eigen doelen en percepties.
Dit essay en het hierboven beschreven onderzoek dat er is gedaan naar de SDT geeft dus aan dat de hoofdwaarde en het actualiseren van de SDT zeer dicht ligt bij de filosofie achter mindfulness. De SDT wordt al jaren in de sportpsychologie met positieve resultaten onderzocht en toegepast. Het feit dat mindfulness kan bijdragen in het actualiseren van de basisbehoeften geeft een nieuwe richting en wellicht ook dieper begrip in het verbeteren van de coach-sporter relatie en het welzijn van zowel de coach als de sporter. Mindfulness en SDT geven kennis over elkaar op het sportveld.
- Zo weten we uit onderzoek dat mindfulness leidt tot een hogere emotionele intelligentie. Wanneer men mindfulness beoefend zien we plotseling dat de relatie tussen de coach en de atleet beter wordt. Als we de SDT er dan bij pakken begrijpen we ook dat verbondenheid een belangrijke psychologische basisbehoefte is en dat coaching gedrag hier veel invloed op heeft. Door mindfulness kan dit coaching gedrag positief veranderen en wordt de empathie vergroot, waardoor het plezier en welzijn van de sporters verbeterd omdat hun gevoel van verbondenheid is toegenomen.
Zo geven beiden constructen samen hele praktische implicaties en inzicht in de dynamiek op het sportveld, vanuit de psychologie en vanuit de mindfulness.
- Door Casper van der Spek in opdracht van de Academie voor Mindfulness in de Sport
MINDFLOWNESS
door Peter Meurs
Wat is de connectie tussen mindfulness en sport?
We weten allemaal dat onze geest ons kan bevrijden of kan laten struikelen.
Als je geest gevuld is met gedachten of emoties, stap je uit de flow. Of je nu turnt of basketball speelt, als je begint na te denken over dat gevecht dat je eerder op een dag met een vriend had, of als je je zorgen maakt over wie in het publiek naar je zit te kijken, verlies je waarschijnlijk je ritme of mis een schot.
Als iemand tegen je praat maar je hoort zonder te luisteren, mis je de communicatie en verlies je je verbinding.
Op het moment dat je geest ergens anders is, is het huidige moment voorbij. En het is alleen in het huidige moment dat je bewuste flow in je sport(leven) kunt cultiveren, optimale niveaus van prestaties kunt bereiken en die ultieme plek kunt ervaren die “The Zone” wordt genoemd.
Mihahly Csikszentmihalyi over Flow:
“Het ego valt weg. De tijd vliegt. Iedere actie, beweging en gedachte volgt onvermijdelijk uit de vorige zoals het spelen van jazz. Je hele wezen is erbij betrokken en je gebruikt je vaardigheden maximaal.”
Het vermogen om aanwezig te blijven is wat Flow bevordert. Het valt niet te ontkennen dat kracht en vaardigheid een grote factor spelen bij het behalen van hoge prestaties in de sport, maar veel spelers hebben buitengewone kracht en vaardigheden. De echte sleutel tot hoge prestaties en het aanboren van flow is het vermogen om deze krachten en vaardigheden volledig in het huidige moment te brengen – en dat begint in je hoofd. De keerzijde van deze vergelijking is ook waar. Ongeacht hoe sterk of bekwaam je ook bent, je geest kan ook voorkomen dat jouw talent wordt gebruikt, en dat gebeurt vaak op een sluipende manier als je er niet voor zorgt.
Je hebt het waarschijnlijk al eerder gehoord en het is waar dat de geest een spier is, waar je dagelijks voor moet zorgen.
Zo eenvoudig en diepgaand is het. Dr. J (basketballer uit de jaren ’80 bij de Philadelphia ’76) was een aangeboren mindful athlete die het ‘innerlijke spel’ speelde voordat de term werd bedacht. Hij was altijd in flow en leefde volledig in het huidige moment, reageerde en paste zich aan, aan wat er om hem heen gebeurde in plaats van te reageren en er tegen te vechten. Hij leek situaties met hem te laten spreken; hij observeerde en leerde. Hij was altijd optimistisch, ondersteunend, bemoedigend, vriendelijk en genereus – belangrijke gezonde eigenschappen voor de mindful athlete om zich te ontwikkelen, om te bloeien – en hij hield anderen verantwoordelijk zonder ze verkeerd te doen. Hij klaagde nooit over trainingen, pijn hebben of depressief zijn als hij slecht speelde of een wedstrijd verloor. Hij leek blij om te leven.
Om je potentieel te ontsluiten (je talent te benutten), moet je voor jezelf de weg vrijmaken voor vrijheid en transformatie. Mindfulness is een hulpmiddel dat je kunt kunnen gebruiken om dit op de meest bekwame manier te doen.
CORE VALUES GSW
door Peter Meurs
Nu de Golden State Warriors het record voor de meeste overwinningen in één seizoen in de historie van de NBA hebben overgenomen van de Chicago Bulls van Michael Jordan, is het interessant de vraag te stellen: "Wat is het geheim van dit team?"
Natuurlijk, het succes heeft vele ingrediënten, waaronder misschien wel de beste shooter in de historie van basketbal in Stephen Curry. Maar voor de velen die het basketbal de afgelopen jaren hebben bekeken, is er iets bijzonders aan het spel van de Warriors, voorbij Steph.
Ze zijn ‘in sync’ op een manier zoals geen enkel ander team is geweest.
Wat minder bekend is over de Warriors is dat ze een viertal bijzondere kernwaarden hebben, te weten:
- PLEZIER
- MINDFULNESS
- COMPASSIE
- COMPETITIE
Deze waarden zijn kwaliteiten voor het leven, niet alleen voor basketbal, en dit is wat de Warriors anders maakt.Terwijl de meeste teams vooral bezig zijn om de sport technsich, tactisch en fysiek onder de knie te krijgen, richten de Warriors zich ook op de mentale kant, met inbegrip van hun attitude en hoe ze zich tot elkaar verhouden.
Winnen wordt daardoor een 'bijproduct', geen doel. Het komt voort uit een manier van leven die in de eerste plaats gebaseerd is op Plezier, Mindfulness (aanwezig zijn als je speelt), Compassie (voor jezelf en jouw teamgenoten bij het maken van fouten) en Competitie (strijden op het hoogste niveau).
Dit verschilt van het oude model van sport, dat voornamelijk bekeken word als herhalingen van bepaalde technische, tactisch en fysieke handelingen. Mindfulness in sport maakt deze mentale vaardigheden beschikbaar voor elke sporter van elke leeftijd in een eenvoudige, directe en naar de sport vertaalde training.
De tijd kan niet meer rijp zijn, en voor jeugdsport in het bijzonder. Die is uitgegroeid tot een plaats van kritiek, druk, en frustratie …waar we iets aan moeten doen!
En, de Warriors hebben aangetoond, wat er we aan kunnen doen, met plezier in competitie zijn met anderen.
Mensen hebben altijd geprobeerd om zichzelf uit te dagen, waarbij de echte uitdaging van ‘binnen’ is. Ik ben blij met de AMS (Academie voor Mindfulness in Sport), die is gestart met de eerste opleiding die dit innerlijke spel en deze innerlijke reis ondersteund voor sporters (en trainers/coaches!) van alle leeftijden. Zodat zij met plezier alles uit zichzelf kunnen halen, zonder zich daarbij te hechten aan het resultaat.
GEORGE MUMFORD
in The Mindful Athlete
Waarom wordt in de mindfulness training zo’n nadruk gelegd op een bewuste ademhaling?
Onze adem wordt gereguleerd door wat ons autonome zenuwstelsel wordt genoemd. Dit zenuwstelsel bestaat uit twee delen: het sympatische en het parasympatische deel.
Het sympatische deel bevat de fight, flight en freeze respons die diep in ons DNA verankerd zit en wordt geactiveerd door spanning, angst en stress. En daarvan is, net als in ons dagelijks leven, genoeg aanwezig tijdens sportcompetitie
Als je gestrest of gespannen bent, dan komt het sympatische zenuwstelsel in actie, door stress hormonen los te laten en ons lichaam daarmee te overspoelen. Wanneer deze stress hormonen zich in je lichaam verspreiden, begint je
immuunsysteem af te breken, samen met je mogelijkheid tot helder denken en adequaat te reageren. Het sympatische zenuwstelsel is de geleider van al deze stress mojo.
En dan is er het parasympatische zenuwstelsel, dat tegenwicht biedt aan dit alles. Het parasympatische zenuwstelsel doet het tegenovergestelde van wat het sympatische zenuwstelsel doet. In plaats van dingen te versnellen en ons de overspoelen met stresshormonen, remt het ons af. Het verlaagd onze bloeddruk en onze hartslag. Het parasympatische zenuwstelsel doet dit door de neuro chemische stof acetylcholine los te laten, een basisonderdeel voor het ontspanningsproces van ons lichaam.
We kunnen naar deze twee systemen kijken als de rem en het gaspedaal: het sympatische zenuwstelsel is het gaspedaal, door het pedaal tot op de bodem in te trappen razen we in de hoogste versnelling
door ons leven, opgewonden van de stress. Het parasympatische zenuwstelsel trapt op de rem en brengt alles weer tot rust. Omdat onze ademhaling gereguleerd wordt door het autonome zenuwstelsel is één van de simpelste en meest krachtige manieren om het parasympatische zenuwstelsel te activeren een diepe en bewuste ademhaling. Yogis weten dit al eeuwen. Enkelen van hen zijn zelfs in staat om door uiterste concentratie in een meditatieve staat te komen waardoor zij dagenlang zonder voedsel en water kunnen. Dit zorgt waarschijnlijk ook voor de culturele stereotypering van de guru die in afzondering wekenlang op een bergtop zit op zoek naar verlichting.
De truc voor ons, gewone mensen, is om deze bergtopervaring in ons dagelijks leven te brengen. Concentratie en bewustzijn van onze adem is de eerste stap in dit proces.
WIE DURFT?
door Peter Meurs
Met 11 NBA-kampioenschappen als speler en coach is Phil Jackson een absolute grootheid in de wereld van basketball. Zowel in de Verenigde Staten als daarbuiten wordt met respect en bewondering gesproken over de man die rond sterspelers als Michael Jordan, Shaquille O’Neal en Kobe Bryant subliem presterende teams wist te smeden.
In de laatste 25 jaar is hij veruit de meest succesvolle coach in het Amerikaanse basketball geweest.
Hiermee is hij een inspiratie voor vele coaches, ook in andere sporten.Wat is nu zijn geheim? Wat maakt dat hij deze buitengewone resultaten heeft kunnen boeken?
Natuurlijk heeft hij de beschikking gehad over een aantal zeer talentvolle spelers, misschien wel de besten van hun generatie. Ook zijn aanvallende systeem, de zogenaamde triangle offense, wordt door velen als een belangrijke factor beschouwd. Maar de fysieke, technische en tactische vaardigheden van zijn teams gaven nooit de doorslag. Phil Jackson slaagde er vooral altijd in om zijn teams mentaal ijzersterk te laten zijn. Mindfulness, onder andere door meditatie en zitten in stilte, is daarin de onderscheidende factor geweest.
“One breath, one mind” is het streven van deze vooruitstrevende coach voor zijn teams geweest.
Toch hebben zijn ‘volgers’ zich vooral gericht op de meer tastbare onderdelen van zijn aanpak.
Er zijn boeken volgeschreven over zijn tactische aanvalsplan en vele coaches hebben hun teams gemodelleerd naar de Chicago Bulls van de jaren ’90 en de LA Lakers van het daarop volgende decennium. Opvallend genoeg wordt er weinig aandacht besteed aan de minder harde kant van zijn aanpak. Wat is hier de oorzaak van? Je zou toch verwachten dat iedere coach die zijn huiswerk gedaan heeft en Phil Jackson als voorbeeld neemt, tot de conclusie moet komen dat dit een essentieel onderdeel is van zijn strategie.
De enkelingen die mindfulness ‘durven’ te gebruiken als belangrijk onderdeel van hun trainingsprogramma zijn succesvol, zoals Steve Kerr, headcoach van NBA kampioen Golden State Warriors en Pete Carrol, headcoach van NFL kampioen Seattle Seahawks.
REBRANDING SPORT?
door Jason Dorland
Sport heeft een rebranding nodig, en mindfulness biedt misschien wel het antwoord!
CONTEXT:
Laten we eerlijk zijn; sport heeft tegenwoordig niet bepaald een geweldige reputatie. De media zijn bezaaid met verhalen over bedrog, misbruik, corruptie, geweld ... noem maar op en de sportwereld heeft het vast wel gezien. Kortom, georganiseerde sport heeft een rebranding nodig - en snel!
Atleten, coaches en eigenaren worstelen om hun ambities om te winnen te combineren met de - niet altijd populaire of zelfs welkome - rolmodelstatus die gepaard gaat met elitecompetitie. Naar mijn mening is mindfulness en meditatie een strategie die kan helpen bij het bereiken van zowel winnen als het creëren van een gezondere cultuur binnen de sport - en het hoeft geen keuze te zijn tussen het een of het ander.
Voor degenen onder jullie die dit begrijpen – houd je even vast. Voor degenen onder jullie wiens ogen misschien net zijn teruggekeerd om naar voren te kijken, zou ik je willen uitnodigen om alle stereotypen en verhalen die je hebt gehoord of verzonnen over mensen die mindfulness-oefeningen gebruiken weg te zetten en je open te stellen voor een idee dat niet alleen sport ten goede kan veranderen, maar ook het prestatietraject van elke atleet kan verbeteren.
WAAR TE BEGINNEN:
Allereerst, als je denkt dat dit gemakkelijk voor me was - je weet wel, het hele mindfulness-ding omarmen, moet ik je vertellen - ik was op een bepaald moment in mijn atletische en coachcarrière ook die oogrollende scepticus. Als ik kan veranderen – ha, kan iedereen dat. Geloof me!
Net als de meerderheid van de atleten en coaches met wie ik omging, geloofden we dat hoge prestaties het resultaat waren van hard werken en grit, die allemaal deel uitmaakten van een strijdbare mindset. Nu zal ik niet beweren dat die twee componenten niet essentieel zijn en dat een strijdbare mindset niet kan werken – maar ik zal wel betogen dat er zoveel meer is aan hoge prestaties, en dat een mindset gebaseerd op conflicten, die door velen hoog in het vaandel wordt gehouden, ongelooflijk beperkend is.
Trouwens, als we doorgaan met het idee dat 90% van het spel, wat dat ook mag zijn, de mentale en emotionele component is, moeten we misschien dat gesprek voeren!
Naast het high performance stuk is er hier echter een grotere vraag; Hoe blijft sport
relevant in een wereld die overspoeld wordt door onrust, armoede en wanhoop? Goede vraag. Voor te veel mensen over de hele wereld hebben het aantal Olympische medailles of het winnen van kampioenschapstitels heel weinig te maken met hun dagelijkse overleving.
"Als sport zichzelf niet naar een ander niveau van betekenis verheft, geloof ik niet dat het relevant kan blijven voor degenen die lijden en worden uitgedaagd door zoveel delen van hun leven. Sport moet ons iets groters bieden. Dat is waar mindfulness-oefeningen met behulp van meditatie sport op een dieper niveau kunnen dienen en atleten in staat stellen andere redenen te ontdekken om deel te nemen aan competitie die eenvoudigweg winnen of verliezen overstijgen."
Wat betreft het high performance stuk, de wetenschap achter mindfulness-praktijken zoals meditatie, yoga en mentale repetitie en hun positieve impact op topsporters en -teams zijn goed gedocumenteerd. Als je overtuigd moet worden, zoek dan snel online; Er zijn eindeloze bronnen die hun voordelen aanprijzen.
Als coach heb ik de winnende resultaten gezien bij de teams waarmee ik heb gewerkt; Ik hoef niet meer overtuigd te worden. Het is gewoon een inherent onderdeel van elke competitieve strategie die mijn teams in de toekomst omarmen.
Neem Simon Whitfield als voorbeeld. Deze viervoudig olympiër in de triatlon heeft meer olympische, wereldbeker- en gemenebestspelen medailles en andere indrukwekkende prestaties dan waar ik in deze blog ruimte voor heb. Punt is echter dat hij een atletische carrière heeft gehad die elke atleet zou delen met een ledemaat om de zijne te noemen.
Toch, ondanks zijn vele lofbetuigingen, toen hem werd gevraagd of hij terug kon gaan en zijn triatloncarrière opnieuw kon doen en een onderdeel van zijn voorbereiding kon veranderen; Simons antwoord was veelzeggend: "Ik zou één minuut mediteren voor elke minuut die ik trainde."
"Tijd doorgebracht in diepe contemplatie." is Whitfield's antwoord op het bereiken van een hoger prestatieniveau. Nu, ik geef toe, ik ben koppig op de beste momenten. Maar als ik een aspirant-atleet of coach was, en ik kreeg lucht van iemand van Simons vermogen die de lof zong over meditatie met betrekking tot hoge prestaties , zou ik opletten.
DE KANS:
Afgezien van strategieën voor het ondersteunen van onze high performance-bezigheden, is mindfulness de kans die de game-changer kan zijn die sport zo hard nodig heeft.
Zoals ik tijdens mijn eigen reis heb ontdekt van die van een strijdbare atleet en coach naar een met een meer holistische mindset, kan ik je meteen vertellen dat mijn relatie met sport drastisch is geëvolueerd.
Vroeger zag ik het doel van competitie als alleen maar streven om de winnaar te zijn - om bovenop het podium te staan nadat ik mijn verhuurdersconcurrenten had verslagen. Het was een ervaring die uitsluitend in mijn ego leefde. Mijn verbinding met sport bestond alleen aan de oppervlakte en vulde een heel oppervlakkig deel van mij.
Vandaag de dag, na talloze mindfulness-oefeningen te hebben aangepast, leeft mijn relatie met sport en competitie op een veel diepere plaats - ten dienste van een veel grotere behoefte en doel. Ik heb me als coach gerealiseerd dat door gebruik te maken van meditatie, yoga en andere strategieën die ons mentale en emotionele welzijn ondersteunen, ik niet alleen veel meer succes heb ervaren met mijn teams, maar ik heb mijn atleten ook geholpen het potentieel van topsport te realiseren om hun eigen leven te transformeren.
Daarin ligt de grootste kans voor de sport. Als meer coaches en atleten een mindfulness-oefening zouden aanpassen die meditatie omvat, zouden we een enorme verschuiving in de toekomstige richting van sport kunnen zien. En niet alleen in het vermogen en de prestaties van onze atleten, maar ook in hun rol als wereldburgers.
Kijk, ik suggereer niet dat we Kumbaya zingen in plaats van volksliederen aan het begin van wedstrijden of ze eindigen met groepsknuffels - hoewel het waarschijnlijk geen kwaad zou kunnen. Nee, in plaats daarvan stel ik voor dat we proberen de cultuur te veranderen en daarmee het doel van sport bij de wortel.
Wanneer we ons verbinden met de kracht van sport om niet alleen levens te transformeren, maar ook grootsheid, vriendschap, liefde en vrede op wereldschaal te inspireren, dan beginnen we de mogelijkheden van sport aan te boren. Tot die tijd zorgen we er gewoon voor dat sport de afleiding blijft die zoveel mensen zijn; Te veel mensen gebruiken het voor.
Mindfulness heeft het potentieel om het spel in de sport te verhogen. Zowel qua prestaties als in hoe wij als kijkers het ervaren en hoe sporters eraan meedoen. Als we die ervaring enigszins kunnen verschuiven en sport relevanter kunnen maken in de evolutie van het menselijk bewustzijn, alleen dan zal sport het grotere goed gaan dienen op een niveau waartoe het in staat is.
DJOKOVIC
In de periode dat Novak Djokovic de schier onaantastbare #1 van de wereld was legde de 28-jarige Serviër in een interview, voorafgaand aan de Monte-Carlo Masters, uit dat het zijn geloof in de kracht van de geest en een holistische benadering van zowel tennis als het leven zijn die hem in staat stellen zijn hoge niveau zo consequent te produceren en de niet aflatende druk te absorberen.
“Ik geloof heel erg in de kracht van de geest,” vertelt hij. “Als we onze geest net zoveel trainen als onze spieren en ons fysieke lichaam, dan kunnen we ons volledige potentieel bereiken en maximaliseren. We weten niet hoeveel we echt kunnen bereiken totdat we de
mentaliteit hebben om altijd te willen leren en te verbeteren.”
“Ik geloof in de kracht van de geest en visualisatie, dat is een groot deel van mijn dagelijks leven. Ik weet dat ik geen invloed heb op wat er morgen of in de komende weken of maanden gebeurd. Maar ik kan wel goede, positieve ‘vibes’ naar de toekomst te sturen en er vervolgens alles aan doen wat in mijn macht ligt om klaar te zijn voor eenwedstrijd. En dan, wanneer die wedstrijd komt, zal ik proberen om de kans te grijpen.”
“Het is mindfulness, waarmee ik mijn potentieel als een menselijk wezen weet te maximaliseren, elk aspect van mijn wezen, niet alleen fysiek, maar ook mentaal, emotioneel, spiritueel,” vervolgt Djokovic.
“Ik probeer op een dagelijkse basis gedisciplineerd alle oefeningen uit te voeren die me goed, rustig en gelukkig doen voelen. Aan het eind van de dag, is dat het doel van het leven, innerlijke rust te hebben en gelukkig zijn, doen wat je graag doet en te genieten van elk moment.”
“In de afgelopen jaren ben ik er in geslaagd om mijn geest te trainen om zo veel mogelijk in het huidige moment te blijven en mij te richten op wat er gaat komen in het volgende moment. Natuurlijk, net als alle spelers, kijk ik vooruit probeer ik te plannen. Maar als het nodig is om als een ‘menselijke machine’ te functioneren, dan is dat enkel nodig in het huidige moment, in de huidige tijd. En wanneer die tijd komt, ga ik er meer over nadenken dan ik nu doe.”
SPORT ALS MIDDEL
vertaling Peter Meurs
Enige tijd geleden las ik een blog van de Canadees Jason Dorland (Olympisch roeier, coach en schrijver) waarin hij uitlegt dat de potentie van mindfulness in sport niet alleen ligt in het verbeteren van prestaties maar ook in vergroten van het doel van sport.
Hij schrijft o.a. over dat hij zich als coach heeft gerealiseerd, dat hij met behulp van mindfulness niet alleen meer succes en plezier ervaart met zijn teams, maar dat hij sporters ook helpt door hen de potentie van de sport, om hun leven te transformeren, te laten zien.
Er ligt volgens Jason een grote kans voor de sport, als er meer coaches en sporters mindfulness gaan beoefenen.Dan ziet hij een enorme verschuiving in de toekomstige richting van de sport. Niet alleen in de prestaties van de sporters en coaches, maar ook in hun rol als wereldburgers.
Bij dit toekomstbeeld sluit ik mij graag aan, want laten we eerlijk zijn: sport heeft naast de vele geweldige momenten ook de nodige ‘mindere’ momenten. De media is bezaaid met verhalen over doping, corruptie, geweld, waanzinnige salarissen (en alle uitingen daarvan)……etc.
Sporters, coaches, teameigenaren en bestuurders hebben moeite om hun drang om te winnen te combineren met hun niet altijd even populaire, of zelfs welkome, rolmodel status. Volgens Jason kan mindfulness helpen om beide te bereiken. Winnen EN het creëren van een gezondere cultuur binnen de sport hoeven elkaar niet uit te sluiten. En dat is van groot belang, want naast de vraag naar topprestaties is er een nog grotere vraag: “Hoe blijft sport relevant in een wereld overspoeld met onrust, armoede en wanhoop?”
Voor veel mensen op deze wereld, heeft het aantal gewonnen Olympische medailles of het winnen van kampioenschappen zeer weinig te maken met hun dag-tot-dag overleven.
Als de sport zich niet verheft tot een ander niveau van betekenis, is het de vraag of sport relevant kan blijven. Sport moet ons iets groters bieden. En hier kan mindfulness bij helpen, door sporters en coaches op een dieper niveau redenen te laten ontdekken om mee te doen aan competitie, redenen die het simpele winnen of verliezen overstijgen.
Sport kan een voertuig/middel zijn voor persoonlijke verandering, als sporters en coaches naast het genieten van successen, ook gaan genieten van hun innerlijke ervaringen tijdens hun ‘prestatie reis’. Wanneer sporters met die ervaringen, hun carrière ná de sport voorzetten, worden zij krachtige gidsen voor positieve verandering in de wereld.Als we de kracht van sport gebruiken om niet alleen levens te transformeren, maar ook om te inspireren tot grootsheid, vriendschap, compassieen vrede op wereldschaal, dan beginnen we de mogelijkheden van sport aan te boren. Tot die tijd blijft sport simpelweg de afleiding waar (te)veel mensen, afhankelijk van zijn.
LATEN WE CONTACT MAKEN!
En te kijken hoe we samen kunnen werken aan het supporten van mindfulness in de sportwereld.
